Moeder van Patiëntie

Met open armen

wacht ze geduldig in haar

vervuilde kapel.

Geworteld

                                   

Stevig geworteld

buigt de maïsstengel wel,

maar hij breekt niet, nee.

Drinkwater voor de bodem

                                

Weg tussen het groen.

Natuurlijk ligt hij dan ook

soms nat van plassen.

Kerk te Meldert

De kerk lijkt Breugel,

maar de setting is Gods hand,
boom-, wei-, wolkomrand.

De kerk lijkt Breugel,

maar de setting van Gods hand,

boom-wei-wolkomrand.

Weid maar uit

Gelukkig niet te

afgerasterd die wei: o-

pen poort naar weidser.

Gelukkig niet te

afgerasterd die wei: o-

pen poort naar verder.

Meldert dorp

Niet langer toren

naar god maar mast naar mensen.

Contactnood is groot.

Contactnood: groot! Niet

langer toren naar God? Dan

maar mast naar mensen.

Contactnood: groot. To-
ren gebroken naar God? Dan
mast naar de mensen.

Contactnood: groot. Geen
toren meer naar God? Dan maar
mast naar de mensen.

Parkietprobleem

Parkiet eet zijn kooi

op van pure frustratie -

groen van nijd en spijt.

 

Groen van nijd, spijt en

pure frustratie eet de

parkiet zijn kooi op.

Geeuwende spreeuw

Geeuw, geeuw, zegt de spreeuw

in haar kooitje als ze denkt

 aan de vrije lucht.

Lijsterleed

O lijster, niet zo

bijster gezellig in je

kooi - weggetralied.

O lijster, niet bij-

ster gezellig in je kooi -

zo weggetralied...

De Witte Valk

V O G E L S H O W    B I J    D E   W I T T E   V A L K

========================================================



De Witte Valk – een zeldzame vogel ongetwijfeld. Een albino, dus meer een gril van de natuur. Maar symbolisch toch in Opwijk te kijk! Een exoot bijna, zoals je er op deze show van meer dan duizend vogels allerhande wel meer kon zien (en allemaal geringd!) Kanaries en parkieten naast de heggemus, de vuurvink of de zanglijster. Mooi, al die veelkleurige vogels samen. Maar haast even betoverend: de klankrijke, goed gevonden, gevleugelde namen met hoog poëtisch gehalte. Een alfabetische opsomming gemaakt van alle goedklinkende namen ( met hier en daar een kleur erbij ) die onder het statig oog van De Witte Valk aanwezig waren. Laat ze zingen en tirelieren zoals je ze al van ver in de buurt van Hof ten Hemelrijk kon horen: al die vogels ( jammer genoeg maar toch onvermijdelijk) in hun kooitje.









I N K O R V I N G :



Australische duif – Baardmannetje – Bandvink - Barmsijs donkerfactorig – Bergparkiet - Blauwgrijsroodstaartje – Blauwkopblauwfazantje – Bloedvleugelparkiet – Bruinrugekstertje - Californische kuifkwartel - Chinese kwartel – Citroenparkiet – Diamantduifje – Edelzanger - Elegant parkiet – Geelkuifkaketoe – Glansekstertje – Gordelgrasvink – Goudmus - Grasparkiet - Groene kardinaal – Groenstuitsperling – Groenvink – Heggemus – Huismus - Japanse kwartel - Japanse meeuw - Kanarie geelivoor – Kanarie roodivoor satinet - Kleine grasparkiet – Koningsparkiet – Kruisbek – Lachduif – Loodbekje - Marokkaanse huisgors - Moluks bronzemannetje – Pagodespreeuw – Parelhalsamandine – Roodkoppapegaaiamandine – Rouwpaapje - Saffraanvink - Senegaltortel - Sint Helenafazantje – Sijs pastel overgoten - Spitsstaartamandine – Spreeuw – Valkparkiet - Virginische kuifkwartel - Vuurvink – Witborstsplendid - Zanglijster satinet - Zebravink - Zilverbekje - Zwartkopsijs:

 

U I T K O R V I N G !





= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = DoDiOp = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

Reddingspoging

Gauw nog wat late

bloemen gered voor de eer-

ste vrieskou ze nekt.

NOTENSEIZOEN

NAAST DE NOTEN LIGT

DE NOTENKRAKER EN IK

DOE HEM ZEGGEN: KRAK!

Verandering van spijs doet eten

De druiven op. Nu

storten de merels zich op 
rode hulstbessen.

Druiven: weg. Nu stor-

ten merels zich op rode

bessen van de hulst!

 

Zoals - haiku

ZOALS EEN KIND LACHT

NAAR ZIJN OUDERS KUNNEN GEEN

WOORDEN OOIT SPREKEN.

Slordig

Op het pad naar de
deur: slordig door merels af-
geritste druiven.

Voorwaarde

Merels pikken van
de druiven weg. Je gunt het
hen - bij overvloed.

Windval

Slakjes, oorwormen
op de appels in het gras.
Rapen. Schillen . Hap.

Van de crèche meegebracht

Kindje verkouden.
Moeder voelt zich schuldig. Toe,
gewoon een virus.

Herfstochtend

Gereden om brood.
Buiten was het mist. Binnen
kraakten de korsten.

Voorzorgen rond half oktober

Hout binnengebracht.
De lucifers gezocht. Wie
weet al voor morgen.

Versmelting

Laat. Onze zwarte
poes glipt de deur uit. Ze gaat
de nacht vervoegen.

Vaststelling

Het koudeverschil
tussen gang en living wordt
groot, half oktober.

Binnenwerk

Nauwelijks buiten
geweest overdag. Alleen
nu het nacht is. Spijt.

Twee kanten

Uitzicht op een dorp aan de Moezel. Enkirch.
's Ochtends vroeg al door de zon beschenen.
En ook 's avonds nog tamelijk lang,
al zal de zon op een vlakte, bij gebrek aan
schaduw afwerpende heuvels of bergen,
schijnbaar altijd later onder blijven gaan.
Daar rechtover een ander dorp.
Kövenig, zeg maar.
Een plaats waar je nog terecht kan
als alles elders volzet is -
tijdens de druivenoogstweken bij voorbeeld.
Waarom?
Omdat het dorpje aan de verkeerde kant ligt:
's avonds al snel in de schaduw gedompeld
vanwege de hoge bergen die er zich achter bevinden
en die de zonnestralen van de
gestaag zakkende zon tegenhouden.
Aai, verkeerde plaats gekozen,
denk je dan als toerist
die er voor een nachtje of twee verblijft.
Tot je bedenkt:
hier wonen mensen wel altijd,
elke dag als er zon is
zien zij die voor de mensen
aan de andere kant van de oever in het water schijnen -
niet voor hen.
En dat gaat dan nog maar over
een ietwat ongunstig gelegen woonplaats.
Soms ben je ook op een veel foutere plaats geboren,
een plaats vol dreiging, hongersnood,
met gevaren teveel om op te noemen.
Zou je dan niet willen ontsnappen - als het kan?
Of toevallig in een slecht lichaam aanbeland,
een voertuig vol gebreken waarmee je
hoe dan ook verder door het leven moet,
gammel, krakend in al zijn voegen.
Aan de verkeerde kant geboren,
of in een ongelukkig uitgevallen lichaam.
Verhuizen mag dan nog kunnen,
van lichaam ruilen niet.
En toch je best doen om het anderen te gunnen
dat je de zon in hun water ziet schijnen
terwijl het licht aan jouw kant al lang
en teleurstellend schaduw is geworden.

Spreuken

Spreuken. Levenswijsheden.
Banaal lijken ze wel eens.
Maar altijd zo waar:
we herkennen ze meteen,
als werkelijkheid, of als wens.
We willen het allemaal immers wel,
zelfs elke dag:
die dag goedgemutst
en met de beste intenties beginnen.
En doorkomen!

In dit Duitse Gästehaus Doris lees je het ook -
want het is een wereldwijd verspreid goed voornemen:
met het goede been uit bed stappen,
van het etmaal en meer dat voor ons ligt
iets dat de moeite waard is maken.
We zijn echter hardleers.
De wil is goed maar het vlees is zwak.
Niet altijd gaan we tot het ondergaan van de zon
met de voorgenomen glimlach
en een vederlicht gemoed de dag door.
Zolang we er elke morgen maar even aan denken,
en blijven proberen, proberen,
zodat het ons geregeld ook eens lukt -
en liefst veel meer wèl dan niet.

Vrije, vrolijker makende verkleuring

De vogels zitten rustig op een tak.
De dag is donker, druilerig en daardoor
zijn de vogels tegen de grijze lucht haast zwart.
Ik krijg het niet over mijn hart
dat zij zo kleurloos en zo somber zijn.
Ik doe wat wijn van kleur bij het neerdrizzelende
hemelwater.

Kwetsbaar als een tere vogel

De opvliegende vogel uit de boom: een beetje vaag,
een beetje onscherp op deze druilerige dag.
Hem wat uitsnijden en uitvergroten.
Hem bijkleuren. Hem met wat tederheid beschilderen,
niet met verf, maar een fotografietruuk.
Ik koester deze vogel, omdat hij zo duidelijk
zo kwetsbaar is. Als...

Opvliegend

Veel vogels rustig wiegend op wat hoge takken.
Een van hen vliegt op. Een zoveelste lancering.
Alle vezels van de vogel zijn er op gespannen,
hebben het na zoveel vliegen glorierijk geleerd.
Op vleugels gaan, gedragen door de lucht.
We zien het en willen het in al zijn wonderlijkheid
ontleden.

Windhaan

We laten altijd graag iets
van onze eigen voorkeuren zien.
Hier woont een dierenvriend.
Hij heeft wat paarden.
Er lopen kippen in zijn tuin.
Hij komt graag buiten
en gaat dan na van waar de wind komt.
Hij staart naar de waaiende bomenkanten in de verte.
Als het hoofd hem wat duizelt
stapt hij daar naartoe.
Daarna schudt hij wat goedgeurend hooi los
in de schuilhut van de paarden.
Hij geeft de kippen te eten, zoekt naar een ei.
Hij is uitgewaaid
en boven zijn hoofd 's nachts,
terwijl hij rustig slaapt,
tollen de windwijzers aarzelend
een andere richting uit.
Dat zal hij morgenvroeg wel constateren:
zijn eerste werk als hij door de vensters kijkt.

Pompoensoep

Ik zie ze her en der in tuinen liggen, en de zin in
pompoensoep - het is het seizoen! - dringt zich
als vanzelve op. Niet wachten.
Ik ga zo'n pompoen kopen bij het zoontje van de boer
die ze voor zijn pret en ook voor een spaarcent zet.
"Het eerste weekend van oktober wil hij klokvast
pompoensoep hebben!" zegt de vader.
Ik ruik ze tot buiten. Ze suddert al op het vuur.
En over een paar uur of zo heb ik er ook.
Mijn aandeel? Ik vierendeel en verwijder de zaden
en versnijd de oranje bollen in partjes.
Vrouwlief kookt en kruidt.
Een deel ook in de diepvries.
Van daaruit verdeeld ruik ik ze al
op koten en in keukens
van ik weet niet hoveel Vlaamse kinderen
die nog altijd zo graag de soep
van hun moeders lusten.

Oh Poes!

Ze lag er zo dood bij.
Geen mens die zich over haar ontfermde.
Omvergereden. Natgeregend.
Thuis misschien verweesde kleine poesjes.
Auto's passeerden en mensen wierpen
een licht verschrikte blik naar buiten.
Fietsers die tussen de regendruppels door probeerden te rijden.
Even zijdelings zicht op... maar geen tijd voor een poes.
Een paar wandelende passanten.
Vluchtig kijken; dan de blik afgewend.
Ik ook: hoe moest ik,
toevallige voorbijganger, er in hemelsnaam aan beginnen?

Ik hoop dus maar:
er is een oude, gepensioneerde man gekomen,
hij is speciaal zijn schop gaan halen.
Hij heeft een put gegraven.
Hij heeft ze er voorzichtig in gerold.
Misschien heeft hij, eventueel van het zweten,
zelfs even zijn klak afgenomen.
Misschien heeft hij binnensmonds wat woorden gemompeld
omdat hij dacht aan een kind
dat ergens misschien vergeefs naar een poes zocht.
Misschien heeft hij nog aan zijn kleinkind gedacht
dat hetzelfde voor een eigen aangereden poes had gewild.
Misschien keerde hij in gedachten
weer terug naar zijn eigen kindertijd,
de eigen poes, ook dood, ooit - zo lang geleden.

Want zo gaat dat met oude mensen.
Ze zijn wat sentimenteel geworden.
Maar bij het sentiment zijn ze ook
weleens ongenadig geslagen door het leven.
Hebben ze hard leren zijn, ondanks de huiver.
Hebben ze de daad bij het woord leren voegen.
Hebben ze leren doen wat moet,
al is het niet prettig,
maar menselijk - ook voor een dier.

WANDELENDERWIJS

Voor alle wandelaars, en vooral die van De Hopbelletjes en Horizon

Wandelen! Wandelen! Wandelen! – wandelen over berg en dal.
Wandelen, wandelen, wandelen – wandelen overal.
In het eigen dorp of op ongekende Vlaamse wegen –
overal komt men wandelaars, wandelaars, wandelaars tegen.

Ze vertrekken vaak al ’s ochtends vroeg.
Op hun T-shirt: de emblemen van hun ploeg.
Hopbelletjesmensen of stappers naar de Horizon:
allen stappen ze maar aan, bij regenweer of zon.



Ze leren zo veel Vlaamse dorpen kennen
Waar ze aan alle binnenwegen wennen.
Ze bezoeken kerken, kloosters en abdijen.
Ze drinken bieren van gastvrije brouwerijen.

Ze stappen in hun eentje of in groep
maar in hun hart weerklinkt de roep
van plaatsen waar ze nog niet kwamen
met de bekoring van hun onbekende namen.



Het is hun wekelijks rantsoen
van zaterdag of zondagmorgen.
Ze vergeten zo hun stressweek
met de weerkerende zorgen.

Het houdt hun kopje fris,
hun hart gezond.
Hun gewrichten draaien daardoor
soepel in het rond.



Ze praten met elkaar
en maken hun gemoed zo vrij
terwijl ze rustig stappen
door het bos of door de hei.

Je bent beter stapper dan een kniezer.
Je bent beter winnaar dan verliezer.
Doe die wandelschoenen aan – ga op de baan!
Je wil toch ook wel vlotter, blijer en
gezonder door het leven gaan?